Kalemimin Karasında

    

Kağıtlarda kalemimin karasında

Acılarımı döktüğüm şiirlerde değil

Hayatımda yaşa istedim

Vazgeçtim yazmaktan seni

Şiirlerime hapsetmekten

İçime atmaktan

Kağıtlar üzerindeki anlamsız kelimelerden

Vazgeçtim artık

Hep karşıma duvar gibi çıkan

Artık inandığım tek batıla kaptırdım seni

Seni de yazdım sen de gittin

Yıllarca kalacaksın kağıdımda kalemimde

Uykular böleceğim yok yere

Anlamayacak yüreğim anlayamayacak

Niye yazdım diyecek onlarca kez kendine

Niye görmedi gözlerim diyecek

 

Vazgeçtim yazmaktan artık seni

Kağıdımda kalemimin karasında değil

Başkalarının olmadan başka yüreklere dolmadan

İçimde yaşa istedim

Benim ol benim kal sadece

Vazgeçtim artık seni yazmaktan yüreğime

Gitmişliğine kabullendirdim kalbimi

Benim olmayışına inandırdım yalanlarla

Seni istedi bir gece çığlık çığlığa

Şarap verdim ta boğazına

Sarhoşluklarla boğdum yokluğunu

Seni istedi bir sabah uyandığında yanında

Tıpkı öpücüklerinle uyandığı sabahlar gibi

Sokaklara vurdum bu bedeni

Yeniden gizledim boş bedenler arasında

Ve sonunda yine vazgeçtim yazmaktan seni

Her gece vazgeçtim her sabah yeminler bozdum

Tıpkı her gidişinde gel dediğim gibi

Burhan ÖZKALGAY